نامه زانیار مرادی در رثای پدرش پس از ترور شدن او به دست عوامل رژیم جنایتکار آخوندی

نامه سرگشاده زانیار مرادی در رثای پدرش؛ واقعیت تلخ زندگیم به وقوع پیوست

نامه سرگشاده زانیار مرادی در رثای پدرش؛ "واقعیت تلخ زندگیم به وقوع پیوست" "چه افتخاری است برای من که حتی پس از مرگت هم از سنگ قبرت خواهند ترسید و هراسناک‌تر می‌شود وقتی که دیگر یادت را نمی‌توانند آماج گلوله‌هایشان قرار دهند"

زانیار مرادی زندانی سیاسی محکوم به اعدام در رثای قتل پدرش اقبال مرادی که نیمه‌های چهارشنبه شب از سوی مزدوران رژیم ایران در حوالی مرز پنجوین جنوب کردستان ترور شده بود نامه‌ای سرگشاده را از زندان به خارج فرستاده است. زانیار اکنون در زندان رجایی‌شهر کرج محبوس است.

متن نامه این زندانی سیاسی کُرد از این قرار است:

“گفته هایم را با شعری از اقبال لاهوری برایتان آغاز می کنم (از اقبال پاکستانی به اقبال کردستانی):

در مسلخ عشق جز نکو را نکشند

روبه صفتان زشت خو را نکشند

گر عاشقی و صادقی ز مردن مهراس

مردار بود هر آنکه او را نکشند

در کمال ناباوری، شهادت پدر گرانقدر و اسطوره مقاومت خود را بعد از تحمل ده سال حبس و حکمی ناعادلانه و غیرانسانی اعدام، شنیدم؛ که گویا مورد اصابت گلوله از سوی افراد ناشناس قرار گرفته و رهسپار کاروان شهیدان راه آزادی شده است.

قبل از هر چیز شهادت پدر عزیز و زنده یاد خود را به مادرم که شیرزنی از جنس پولاد و مقاومت است تبریک می گویم. در تمام این سالیان همچون رفیق و همرزمی خستگی ناپذیر در کنار پدرم زیست و در راه رسیدن به آرمانهای آزادی خواهانه اش و مبارزه با استبداد همراه و همیارش بود.

پدر عزیزم! اکنون نه تو صدای مرا می شنوی و نه من می توانم که بعد از این همه سال دوری با دوباره دیدنت شاد بشوم. ظلم استبداد با به شهادت رساندنت تنها توانست که قامت زیبایت را از ما بگیرد اما با میراثت می خواهند چه کنند؟ میراثی برای انسان و انسانیت که تمام زندگانیت را در این راه گذاشته ای و بارها و بارها به پیشواز مرگ رفتی و مرگ را به سخره گرفتی. برای آنکه آزادی و برابری را نه برای خود و فرزندانت بلکه برای تمام مردمانی که در جهانت می زیستند می خواستی و در پی همین خواستن بود که اگر چه سالهای قبل علی رغم نشستن نه گلوله بر تنت و بارها جستن از کمین کنندگانی که به کمین مرگت نشسته بودند، بالاخره واقعیت تلخ زندگیم به وقوع پیوست …

ولی علی‌رغم اینکه جسم تو را از ما گرفته‌اند فراموش نخواهم کرد رفقای جانباخته‌ات را که در تمامی این سالها حتی از سنگ قبرهایشان هم هراسان بودند، و چه افتخاری است برای من که حتی پس از مرگت هم از سنگ قبرت خواهند ترسید و هراسناک‌تر می‌شود وقتی که دیگر یادت را نمی‌توانند آماج گلوله‌هایشان قرار دهند.

در آخر از تمامی دوستان و رفقایی که در کنار مادر و خواهرم بودند و یاد پدرم را گرامی داشتند سپاسگزارم.

زانیار مرادی، زندان رجایی شهر / ۲۸تیرماه ۱۳۹۷